සදකි මට නුඹ අමාවක රැය
ගෙවා ගන්නේ කෝම දිවිමග
අරුමයකි මට නුඹේ සෙනෙහස
කුසට කුසගිනි හොරෙන් හංගා
වතුර උගුරින් එගිනි නිවලා
අපේ බඩකට යසට පුරවා
හිනැහි හිනැහි බලා උන්නා
හිරුට රහසින් අවදිවීලා
දිවිය සරුමග පාර සොයලා
දෑතෙ කරගැට සෙමින් අතගා
අපේ හිස සිඹ හීන දැකලා
කදුළු දිලිසෙන ලිපේ ගිනි ළග
රූරා එක දෙක පොළව සිපගෙන
හිතේ ගිනිමැද සිනා සී නුඹ
දිරිය දුන්නා ලොවක් දිනුමට
කළුවරට සිත ඉකිගසාලා
නුඹ හඩන හැටි සිනහ මවලා
නොදැන සිටිසේ මවාපාලා
මමත් හැඩුවා රැයක් ඉකිලා
වැහිලිහිනි ...
No comments:
Post a Comment